Van de leden van de Koninklijke Scherpschutters van de Veluwe, ben ik op het eerste gezicht één van de minst voor de hand liggende om de 125 jarige geschiedenis van de vereniging te boek te stellen. In de eerste plaats ben ik nog relatief kort lid van de vereniging (sinds 1977) en in de tweede plaats geen echte Apeldoorner. Toen deze taak mij echter toch ten deel is gevallen, bleek het een zeer boeiende te zijn.

In de eerste plaats had het veel weg van een puzzeltocht. Het verenigingsarchief was totaal ongeordend en incompleet. Stukken van het archief waren al door vorige bestuursleden geschonken aan de stichting Felua, die ze op haar beurt weer schonk aan het Historisch Museum Marialust. Er waren stukken geschonken aan het gemeentearchief en bij de brand die in het verenigingsgebouw in 1974 gewoed heeft is nogal wat verloren gegaan, hoewel dit minder is dan gedacht wordt. En last but not least er is gewoon veel verdwenen omdat men er de historische waarde niet van inzag en de leden het daarom weggooiden of te goeder trouw mee naar huis namen.

Er is daarom een oproep geplaatst in de Nieuwe Apeldoornse courant aan de Apeldoorners aan de nog ontbrekende stukken in te vullen, voor zoverre dit althans in het vermogen lag. Deze oproep heeft veel reacties maar weinig materiaal en feiten opgeleverd. De meest betrouwbare en uitgebreide bronnen bleken de archieven en niet te vergeten oude jaargangen van de ‘Apeldoornsche Courant’ te zijn, waarmee in het laatste geval bewezen is dat een krant meer dan dagwaarde heeft.

Dit alles verklaart wel de zekere mate van onevenredigheid van het behandelde materiaal in het boekje. Naast het feit dat de vereniging terecht trots kan zijn op haar ontstaan en vroegste historie, is het simpelweg zo dat over deze eerste (de Koninklijke) periode het meest terug te vinden is.

Van de periode na 1927 is vrijwel geen materiaal te vinden, noch in het verenigingsarchief noch in de andere archieven. Is dus deze periode onderbelicht gebleven dan is dat geen bewuste keuze van de auteur, maar eenvoudig te wijten aan het gebrek aan bronmateriaal.

Het manuscript is door meerdere personen en instanties gelezen en gecontroleerd. “overleveringen’ zult u daarom hopelijk niet aantreffen, alleen de verifieerbare feiten zijn opgenomen. Het incompleet zijn van het materiaal is gezien het bovenstaande zeer goed mogelijk.

Ik houd mij daarom aanbevolen voor aanvullingen.

Tenslotte hoop ik met dit boekje iets bijgedragen te hebben om een interessant stukje Apeldoornse geschiedenis aan de vergetelheid te hebben ontrukt.

A. A. Vreven april 1992 Apeldoorn